Dans en livemuziek is een gouden combinatie. In de double bill Tempus Fugit/Futur Proche is een speciale rol weggelegd voor de muziek. Bij Johan Inger gaat dat om delen van een bewerking van Vioolpartita nr. 2 van Bach en bij Jan Martens worden zeven hedendaagse clavecimbelstukken ingezet. Tempus Fugit is een stemmig, haast weemoedig stuk en Futur Proche knalt van het toneel af. De twee werken, die zo haaks op elkaar staan qua ideeën, aanpak en esthetiek gaan toch goed samen, vooral als je de ervaring nog eens laat bezinken en er de tijd voor neemt.
“Choreografen Johan Inger en Jan Martens brengen elk een voorstelling over de tijd, begeleid door intieme piano- en verkwikkende klavecimbelmuziek.”
Tempus Fugit van Johan Inger: bloemenregen met Bachmuziek
Het Ballet van Vlaanderen danst op een kaal podium dat letterlijk wordt opgefleurd door een regen van metalen bloemen. De bloemen blijven met hun steeltjes netjes in de vloer steken. De dansers wervelen in kleurige kostuums tussen de bloemen door en verbeelden de voortdurende aantrekkings- en afstotingskracht tussen twee of meerdere mensen. Ze tonen hoe de essentie van het leven ‘op elkaar steunen’ is.
De Zweedse choreograaf Johan Inger brengt een verhaal in beeld over de menselijke worsteling met de tijd, verdriet en rouw. Twee geliefden kunnen elkaar niet loslaten, de ene wil verder en de andere blikt nostalgisch terug naar wat geweest is. De vrouw wil een punt zetten achter de relatie en de man wil haar nog niet opgeven. Een voorstelling over verlies dus. De muziek van Bach geeft dit verhaal van afscheid nemen een extra dimensie en het thema is voor iedereen herkenbaar. Met veel gevoel voor inleving zetten de dansers deze prachtige choreografie neer, stijlvol belicht en minimalistisch geënsceneerd.
De invloed van zijn ‘artistieke vaders’ Mats Ek en Jiří Kylián is duidelijk te zien in deze vloeiende choreografie. En dat alles op de louterende en intieme muziek van Johann Sebastian Bach, live gespeeld door de uitmuntende concertpianiste Albina Skvirskaya.
FUTUR PROCHE van Jan Martens: kicken op verkwikkende klavecimbelmuziek
Na twee eerdere succesproducties vindt Jan Martens opnieuw inspiratie in verrassend, hedendaags repertoire voor het eeuwenoude klavecimbel. Hoewel dat instrument een wat stoffig imago heeft, toont Martens aan dat dit instrument vol subtiele klankschakeringen ongelooflijke mogelijkheden biedt voor een choreografie. Hij speelt graag met het razendsnel of sensueel traag monteren van eenvoudige, dagelijkse bewegingen en liet zich ook inspireren door parkwandelaars die flirten, huppelen of slenteren.
Martens zet de Poolse klaveciniste Goska Isphording in het midden van een meterslange parkbank op het toneel. Zijn dansers druppelen één voor één binnen en chillen wat met elkaar, het is een kleurrijke, ontspannen groep jonge mensen. Wanneer de muziek start, wordt bijna elke noot omgezet in beweging, de dansers worden als het ware meegezogen in de muziek. De hele voorstelling drijft Isphording met haar razendsnelle vingers haar instrument tot het uiterste met machtige ritmische muziekgolven tot resultaat. Op dit ritmische feestje is er veel arm- en handbeweging te zien en er wordt zelfs in de maat gemarcheerd. De dansers tollen om hun as, maken freestyle moves en splitsen zich in twee groepen om in een lange ketting een wilde rondedans te doen, die rond de parkbank beweegt. Het slot van het stuk is letterlijk een zuiveringsritueel met water en voorspellende projectiebeelden. Uiteindelijk volgt vanuit een slow motion situatie weer een terugkeer naar een ritmische cadans tot het licht dooft.
Deze voorstelling is te zien dankzij het Fonds Internationale Dans (FIND). Amare, Holland Dance Festival en Nederlands Dans Theater bundelen in dit fonds hun krachten met als doel spraakmakende internationale dansproducties in Amare te presenteren en Den Haag als de dansstad van Nederland te profileren.
