Een van de grote verrassingen van het Holland Dance Festival 2020 was het virtuoze, met veel gejuich onthaalde Ce que le jour doit à la nuit – het Nederlandse debuut van de Frans-Algerijnse choreograaf Hervé Koubi. Waar Koubi’s persoonlijke zoektocht naar zijn Algerijnse roots het vertrekpunt was van deze overrompelende mannenchoreografie, snijdt hij in zijn nieuwste productie, Sol Invictus, meer universele thema’s aan. Sol Invictus is een zinderende ode aan de verbindende kracht van dans, afgezet tegen de nietigheid van ons menselijk bestaan. Voor dit nieuwe werk selecteerde Koubi – mede met behulp van social media – opnieuw een groep uitzonderlijk getalenteerde dansers, ditmaal zeer divers qua achtergrond, uiterlijk en skills, en afkomstig van over de hele wereld. Hiphoppers, battle-kampioenen, maar ook dansers die in bijvoorbeeld het Amazonegebied of in Siberië een totaal eigen training en routine hebben ontwikkeld.
Fascinatie voor de kosmos
In Sol Invictus opereren de vijftien dansers als een hechte groep, een groep waarin iedereen niet alleen voor zichzelf maar ook voor de anderen verantwoordelijkheid draagt. Het eerste wat Koubi zijn dansers dan ook liet weten, is dat hij geen telling hanteert in zijn choreografie; met als gevolg dat ze automatisch al meer gericht op elkaar moeten zijn. Pas gaandeweg het repetitieproces lichtte Koubi tipjes van de sluier op wat betreft zijn inspiratiebronnen voor Sol Invictus. Deze komen voort uit zijn fascinatie voor de kosmos en voor alles wat leeft, en daarbij speelt zeker ook mee dat hijzelf, voordat hij zich op de dans stortte, farmacologie en klinische biologie studeerde. “Onze onbeduidendheid en onze eenzaamheid in de kosmos zijn ronduit ontmoedigend”, zegt hij. “Alleen als we de uitdaging aannemen om voluit te leven, om zelf licht in onze duisternis te brengen, kan ons bestaan zin hebben en ons vervulling schenken.” Dans is daarbij voor hem essentieel, onmisbaar zelfs. “Dans creëert vitale energie, dans helpt ons onze angsten – en daarmee onszelf – onder ogen te zien. In Sol Invictus vieren we dan ook het leven en steken als het ware al dansend de draak met de dood.”
Muziek waarop je wel móét dansen
De nieuwe productie – die pal voor de voorstellingen in ons festival een week lang in het befaamde Joyce Theater in New York te zien is – is gezet op een combinatie van nieuwe composities van Maxime Bodson en Mikael Karlsson en delen uit Beethovens 7e Symfonie en Steve Reichs Four Sections. Muziek waaruit, aldus Koubi, vooral hoop spreekt en waar je – in het geval van Karlsson – “wel op móét dansen”. Een belangrijke rol is ook weggelegd voor het decorontwerp waarbij een groot gouden canvas, als symbool voor de zon, een centrale plaats inneemt. Koubi: “Sol Invictus, ‘de onoverwonnen zon’, was niet alleen de Romeinse god van de zon, maar ook de naam van een ritueel dat tijdens het jaarlijkse Romeinse Midwinterfeest plaatsvond. Met dit ritueel werd gevierd dat de donkerste dagen voorbij waren en betere, langere, meer zonnige dagen in aantocht waren. En die viering, die hoop, dat is precies waar Sol Invictus voor mij om draait.”
