The Italian dancer and choreographer Silvia Gribaudi is a worldwide success, but has only been to the Netherlands once before with her performance Graces - after which Theaterkrant sighed about how unfortunate it was that more spectators were not able to experience this hilarious, sophisticated and meaningful work. That chance now exists: the now award-winning Graces is one of the absolute gems in our nineteenth festival edition.
Samen met drie mannelijke gratiën stelt Gribaudi in haar choreografie ideeën over menselijke onvolmaaktheden ter discussie, en dat doet ze met hartstochtelijke humor en empathie, verrukkelijk lichtvoetig en ver voorbij het verwachte of het cliché. Festivaldirecteur Samuel Wuersten: “In het begin denk je ‘dit kán niet waar zijn’, maar algauw ga je voor de bijl: zonder enige gêne neemt Silvia alles en iedereen en vooral haar eigen imperfecties en die van haar dansers op de hak.”
De dochters van Zeus met Gribaudi als stralend middelpunt
Geïnspireerd door Antonio Canova’s beroemde marmeren beeld De Drie Gratiën (gemaakt tussen 1814 en 1817 als een voorstelling van een universele standaard van schoonheid en proportie) plaatst Gribaudi zichzelf op het podium, omringd door drie mannelijke dansers in de rol van de door Canova geportretteerde dochters van Zeus: Euphrosyne, Aglaea en Thalia, die respectievelijk de vreugde, de elegantie en de jeugd en schoonheid verbeelden. Waarbij Gribaudi (in de rol van de kunstenaar of die van clown?) met haar kleine, mollige lijf en ondeugende blik flink contrasteert met de slanke, getrainde lichamen van de drie ‘dochters’. Enkel gehuld in ondergoed verkennen de vier – op muziek die varieert van Vivaldi en Strauss tot elektronisch en experimenteel – alle mogelijke invullingen van het begrip ‘gratie’. En ondertussen laten ze ons flink nadenken over wat schoonheid nu eigenlijk is en hoe wij daar vanuit onze eigen menselijke waarden en identiteit een – vaak ronduit bekrompen – invulling aan geven.
